भीती कशाची वाटते?
तशी कशाचीच नाही..पण लोकांच्या त्या रोखून पाहणाऱ्या नजरा..आपल्याच विचारांचा होणारं POST MORTEM!..आणि त्यावर एका फटक्यात PASS केलेली JUDGEMENT!...त्रास होतो ना?..कोणी सांगत...तू ना खूप विचार करतेस...इतकी का SENTI होतेस..सगळ्या गोष्टीना COMPLICATEDकरून ठेवतेस.. तू कुठल्या विश्वात जगतेस? .असं काही नसतं...नसेलही कदाचित..पण मला वाटतंय ना, हे असेल असं कदाचित! आता जास्तीत जास्त लोक म्हणतात...हे असं नाही..म्हणून ते मानू! म्हणून त्यांचं निर्णय स्वीकारू? का? नवनीत गाईडप्रमाणे आयुष्याच, विचारांचं READYMADE MANUAL का स्वीकारू?एखादी गोष्टी कशी,ती का स्वीकारायची आणि कशी हे ही आता ते ठरवणार? बरं ते स्वीकारलं तरी मेंदूत, मनात येणाऱ्या विचारांना कसं थांबवायचं? विचार मेंदूत येतात कि मनात? येत असतील कुठूनतरी...ते येतात..त्यांना हे बहुमतातील मत पटत नाही...विरोध आहे!.कुठे त्यांचा गळा पकडू..कसं त्यांना संपवून टाकू?...कधी कधी असा स्वतःचा राग येतो...तो आतमधला 'मी' सारखा किंचाळत असतो...ओरडत असतो...त्याला हे असं चित्र पाहून राग येतो..त्या नजरांचा, त्या आवाजांचा! त्यांना मारावास वाटतं...पण माणूस पशुसारखा वागू नाही शकत ना? मग काय...त्या आतल्या भिंतीवर रक्तबंबाळ होईपर्यंत डोक फोडून घेतो तो...तो 'मी'! आक्रंदून रडतो...त्याला उठून एक अशी सणसणीत ठेवून देते...साला..किती वेळा सांगितलं शांत बस..शांत बस...स्वतः पण विचार करणार..दंगा घालणार.. सगळ्याची नासधूस करणार..दरवेळी दरवेळी जरा काही आतमध्ये नीट व्यवस्था लावली... सगळ शांत ठेवण्याचा प्रयत्न...ते सगळं सगळं उध्वस्त करणार ? काय काय मिळत ह्यातून
.बर्याचदा तो 'मी'..दरीच्या टोकावर जाऊन उभा राहतो...शांत..त्याला सांगते..नको..नको ..मला उंचीची भीती वाटते! नाही..पण ऐकणार कुठे..त्याला उगीच वाटतं...मारून पहावी उडी..काय होईल..उडू शकू.. म्हणून मागे एकदा मारलेली त्याने उडी!. दणकन आपटला ना! .आता पुन्हा नको..अनेकदा असं खेचू खेचून मागे आणलंय...बाहेर फिरवून आणलं.. ऐकतो माझं तसं...पण तरीपण खूप वैतागला तर दरीच्या टोकावर जाईल...एक पाय असा हवेत...मुंग्या येईपर्यंत..झुलवत ठेवेल...पण आता दुसरच सुरु झालंय! .आताशा दरीच्या टोकावर शांत बसण्याची सवय लागलीये...माझं जगणं हराम करून ठेवलय! याच्या शेवटी फक्त, तो रक्तबंबाळ !गोंधळ घालून थकला की पडून राहणार...पण मला त्याचा त्रास होतो ना? मला अजूनही या शाश्वत आयुष्यात जगायचं ना? मी नाही ना नाकारू शकत हे! तुझ्यासारखा ताळतंत्र सोडून,नियम मोडून धिंगाणा घालू नाही शकत! तुझ्यापायी माझी का फरफट करतोस...त्याला संपण्याचे विचार येतात,घोळत राहतात...जरा शांत झाल्यावर जातात...ते आवाज बंद व्हावेत,त्या नजरांचा त्रास त्या आताल्याला होतात ना...त्याच्यासाठी आता एक छान भिंत बांधणार....त्याला त्याची छान एक SPACE देणार..आणि सांगणार बागड रे..मुक्तपणे बागड! ते बाहेरचे आहेत ना,सोड त्यांना...ही आपल्या दोघांचीच जागा...इथे कोणीही येणार नाही..इथे मारामारी करू,रडू,गप्पा मारू..खूप वाचू...इथे कुणाला म्हणून कुणाला येऊन द्यायचं नाही...आपली SECRET जागा..भीती कशाची वाटते...छे...कशाचीही नाही!
.बर्याचदा तो 'मी'..दरीच्या टोकावर जाऊन उभा राहतो...शांत..त्याला सांगते..नको..नको ..मला उंचीची भीती वाटते! नाही..पण ऐकणार कुठे..त्याला उगीच वाटतं...मारून पहावी उडी..काय होईल..उडू शकू.. म्हणून मागे एकदा मारलेली त्याने उडी!. दणकन आपटला ना! .आता पुन्हा नको..अनेकदा असं खेचू खेचून मागे आणलंय...बाहेर फिरवून आणलं.. ऐकतो माझं तसं...पण तरीपण खूप वैतागला तर दरीच्या टोकावर जाईल...एक पाय असा हवेत...मुंग्या येईपर्यंत..झुलवत ठेवेल...पण आता दुसरच सुरु झालंय! .आताशा दरीच्या टोकावर शांत बसण्याची सवय लागलीये...माझं जगणं हराम करून ठेवलय! याच्या शेवटी फक्त, तो रक्तबंबाळ !गोंधळ घालून थकला की पडून राहणार...पण मला त्याचा त्रास होतो ना? मला अजूनही या शाश्वत आयुष्यात जगायचं ना? मी नाही ना नाकारू शकत हे! तुझ्यासारखा ताळतंत्र सोडून,नियम मोडून धिंगाणा घालू नाही शकत! तुझ्यापायी माझी का फरफट करतोस...त्याला संपण्याचे विचार येतात,घोळत राहतात...जरा शांत झाल्यावर जातात...ते आवाज बंद व्हावेत,त्या नजरांचा त्रास त्या आताल्याला होतात ना...त्याच्यासाठी आता एक छान भिंत बांधणार....त्याला त्याची छान एक SPACE देणार..आणि सांगणार बागड रे..मुक्तपणे बागड! ते बाहेरचे आहेत ना,सोड त्यांना...ही आपल्या दोघांचीच जागा...इथे कोणीही येणार नाही..इथे मारामारी करू,रडू,गप्पा मारू..खूप वाचू...इथे कुणाला म्हणून कुणाला येऊन द्यायचं नाही...आपली SECRET जागा..भीती कशाची वाटते...छे...कशाचीही नाही!
No comments:
Post a Comment